Chemochemie

Chemochemie

Roy Geurs


EUR 13,90

Formaat: 13,5 X 21,5
Pagina aantal: 42
ISBN: 978-3-99048-316-9
Publicatie datum: 22.06.2016
Roy Geurs is 52 jaar en krijgt darmkanker. In twintig korte teksten laat hij zien hoe hij en zijn gezin met de ziekte omgaan. Geurs schrijft beeldend, realistisch, humoristisch en positief en hij lardeert de teksten met poëzie.
Vooraf
Eind augustus 2014, kort nadat wij terugkwamen van een zonovergoten zomervakantie, waar ik nog vol-fit trainde voor de marathon van Amsterdam, werd, als donderslag bij heldere hemel, bij mij darmkanker gediagnosticeerd. De gebeurtenissen voltrokken zich sindsdien als in een achtbaan: afwisselend tergend langzaam en onnavolgbaar snel.
Om mijn dierbaren op de hoogte te houden van de voortgang van de behandeling, ben ik in de herfst van 2014 (tweewekelijkse) berichten gaan sturen aan familie, vrienden en collega’s. Eerst waren die berichten vooral zakelijk. Later werden het meer veelkleurige sfeerbeelden: met groengele ergernis, zwarte gaten en lichtgevende humor. Want al staat de wereld te trillen op zijn grondvesten als je hoort dat je kanker hebt, die diagnose brengt echt niet alleen nare ervaringen met zich mee. Ik heb op weinig plekken zoveel gelachen als op de dagbehandeling Oncologie.

1. Maartje
(kort na de diagnose, augustus 2014)

Het was de laatste vrijdag van de vakantie en Maartje was net terug van haar sportkamp. Een uitputtingsslag van zeven dagen. We zaten achter in de namiddagzon. In associatieve brokken kwamen haar enthousiaste verhalen naar buiten. Dat ze op het WK was geweest. Van de nachtelijke dropping. Hoe de bonte avond was gegaan. En hoe weinig ze geslapen had.

Toen ze wat bijgekomen was, moesten wij ook iets kwijt. Op een ochtend, kort voordat zij op kamp ging, werd ik wakker met buikklachten. Terwijl zij bij Amsterdam haar avonturen beleefde, werd ik onderworpen aan tal van onderzoeken. En het bleek niet goed. Er zat een kwaadaardige tumor in mijn dikke darm.
Nadat ze even stil was geweest, vatte ze ons omzichtige relaas nuchter samen: dus je hebt kanker? Verder wilde ze alleen maar weten hoe het met me ging. Of ik bang was. Of pijn had. Dat het wel erg voor me moest zijn.

De week daarna hebben we de school ingelicht. Zij heeft er met haar nieuwe mentor over gesproken. Die tumor was goed behandelbaar. Mijn situatie was niet hopeloos, maar misschien wel eindeloos. Er zat een operatie aan te komen waar ik weken van moest herstellen. Daarna hoogstwaarschijnlijk een chemokuur van een half jaar. Dat betekent spannende tijden met bezoekuren in het ziekenhuis en ontregelde omstandigheden thuis. Dan zal het huiswerk er weleens bij inschieten.

Maartje kreeg veel krediet van haar leerkrachten. Dat bracht haar de rust om van de nood een deugd te maken en mij buiten schooltijden met haar warme gezelschap te omringen. Ze maakte haar opgaven naast mij op het bed. We namen samen biologie en aardrijkskunde door. In de ziekenboeg overhoorde ik haar eerste Duitse woordjes: Ich bin, du bist.


2. Leo
(na de operatie, september 2014)

Op televisie is een romantische reclame te zien voor nota bene een uitvaartverzekering. Daarin speelt een ontroerende hoogbejaarde man een hoofdrol. Die man heet Leo. In het filmpje overvalt hij zijn vrouw in het zwembad met een ode, die eindigt met vier meestbetekenende woorden: ik hou van jou. Vervolgens legt hij met een authentiek gebaar een handdoek om de schouders van zijn Fie. Gewoon een witte.
Niet alleen om zijn naam doet hij me aan Leo Vroman denken. Eerder zag ik op tv de documentaire over hem en zijn vrouw Tineke met de titel ‘Soms is liefde eeuwig’. Daarin laat hij zien hoe mooi je in liefde samen oud kunt worden.

Ik ben nog lang niet zo lang getrouwd als hij was. Twintig jaar geleden beloofden mijn Marga en ik elkaar dat we samen honderd worden. Deze zomer dreigde die belofte door God of lot te worden vertaald in elk de helft. Marga is 47, ik ben 52. En ik kreeg kanker.
Inmiddels zijn wij een heel eind op streek met het rechtzetten van die vergissing. Ik drink er een grote gifbeker voor leeg. Dat zou ik niet kunnen zonder Marga’s fantastische steun. Zoals ik me voorstel dat Leo Vroman steun kreeg van Tineke, en de Leo uit het filmpje van Fie.

De laatste tijd hoor, zie en lees ik veel over oud worden. In mijn toestand is daar veel gelegenheid voor. Meestal gaat het over aftakeling, dementie en eenzaamheid. Antireclames voor de ouderdom. In mijn hoofd spookt daarna: wat win ik met dat grof gesleutel aan mijn lijf? Dan vind ik mijn houvast in Vromans geweldige gedichten. Al heeft hij ook zijn vragen, zoals in “Hulp gevraagd”:

“Eén ding weet ik zeker:
ik heb een grote neus,
want als ik een nauwe beker
wil leegdrinken moet ik heus
helemaal achteroverhellen.

Maar of ik een engel ben, een genie,
of een schurkje, of wel alle drie,
dat zal jij me moeten vertellen.”

Leo Vroman was zonder twijfel een genie. Ik denk nu ook een engel, die van ergens boven (in de boekenkast) voor altijd inspiratie geeft. Waarschijnlijk ook een schurkje. Omdat hij een loopje heeft genomen met de dood. Want in zijn geval is liefde eeuwig.
Dat voorbeeld ga ik volgen.

5 Sterren
herkenbaar en met veel humor geschreven - 01.08.2016
Irene

Dit boekje was heel herkenbaar en realistisch, maar ik heb ook meerdere keren hardop moeten lachen met humoristische opmerkingen.Zeker een aanrader!

Misschien vind je dit ook leuk :

Chemochemie

Bert Bruin

De verzetsgroep van Jacob Hof

review:
*verplichte velden