HET CORONAVIRUS (COVID-19) - DEEL 3

Voorwoord


Dit is deel drie en tevens het laatste deel van wat uiteindelijk is geworden: een trilogie over het coronavirus SARS-CoV-2 (COVID-19) dat vanaf 2020 de wereld in de houdgreep nam en met name in het eerste jaar voor veel paniek zorgde.
Wanneer echter in 2022 de pandemie op z’n retour lijkt te zijn en president Poetin van Rusland op 24 februari van het jaar 2022 Oekraïne binnenvalt, is heel de wereld opnieuw in shock. De echte oorlog verdringt de gezondheidsoorlog.
Is dit het begin van Wereldoorlog III? Hoe zal dit aflopen?
Het is mede de reden dat er in dit derde en laatste deel vaker dan in de voorgaande twee delen ander nieuws dan alleen corona-gerelateerde berichten staan vermeld.

Tevens is mijn corona-trilogie als het ware ook een familiekroniek geworden, want stond in het tweede deel het verhaal over de jeugd van mijn moeder, in dit boek staat het verhaal over mijn vader, die opgroeide in een weeshuis en dat maakt het naslagwerk compleet.
Mijn opzet was om vanuit mijzelf te schrijven en dat betekende dat in dit deel dan ook vrij veel over mijn eigen wel en wee staat vermeld, want het was voor mij op persoonlijk vlak best wel een bewogen jaar!

Voorafgaand aan onze reis naar Zwitserland laat ik de lezer ook kennis maken met Simon, een klein, olijk, pluchen buidelratje. Simon gaat mee op deze reis, die te bijzonder was om niet te vermelden.

Onzekere tijden breken aan en het jaar 2022 moet welhaast de geschiedenisboeken ingaan als het jaar van de crises. Klimaatcrisis, coronacrisis, stikstofcrisis, asielcrisis, woningcrisis, jeugdzorgcrisis, personeelscrisis, energiecrisis, economische crisis, Zwarte Piet-crisis; de crises stapelen zich op. Ze zijn niet meer opzichzelfstaand, maar krijgen met elkaar te maken. Het resulteert in de pijn-in-mijn-portemonnee-crisis en zorgt voor veel machteloosheid en boosheid onder de bevolking.

Maar 2022 is ook het jaar waarin er binnen onze familie onverwachts het wonder van nieuw leven ontstaat, als een lichtpuntje in het donker.
Kinderen van jouw kind maken de cirkel van het leven compleet en zijn als een geschenk: met hun komst nemen ze hoop en vertrouwen mee voor de toekomst en een betere wereld.
Dit boek draag ik dan ook op aan de volgende generatie en met name aan mijn vijf unieke kleinkinderen: Thomas, Dani, Mees, Lola en Boaz.

Jullie zitten in mijn hart en het is mijn diepste wens dat het jullie goed mag gaan, nu en later. Droom je dromen, leef je leven en heb de mensen om je heen lief.

Dikke kus van oma Ineke!


1 januari 2022

Wat een nare aanblik is het geblakerde Pavones op deze eerste dag van het nieuwe jaar. De plek waar – onder andere door mij – allochtone vrouwen worden begeleid met de Nederlandse Taal.
En Oudejaarsavond begon zo gezellig. Vriend Thomas van Maarten was er en na een hapje, drankje en een spelletje nestelden Frenk en ik ons omstreeks half elf voor de tv en de jongens kropen voor de laptop. Ineens waren er sirenes. De brandweer was met meerdere bluswagens uitgerukt om de uitslaande brand, die we vanaf het balkon konden zien, onder controle te krijgen. De jongens zijn nog even gaan kijken, maar waren snel terug na wat fotootjes te hebben gemaakt.
Toen duidelijk werd wat er was gebeurd, was de lol de rest van de avond grotendeels verdwenen. Vanaf dat moment werd veel over en weer geappt met de taalvraagsters.
Frenk en ik zijn er vanmorgen naartoe gelopen, want ik wilde het met eigen ogen zien.
Inmiddels is er meer bekend over de oorzaak: in het naaiatelier, rechts van Pavones, was met opzet vuurwerk naar binnen gegooid. Een taalvraagster liet op dat moment net haar hond uit en had het gezien. In het atelier waren mensen aanwezig die zich gelukkig op tijd in veiligheid konden stellen.
Maar wat is er in godsnaam mis met je dat je bedenkt om daar expres vuurwerk naar binnen te gooien? In een ruimte waar mensen zijn en veel brandbaar materiaal ligt?
De aanstichters (uiteraard onherkenbaar door het dragen van maskers en hoodies), hebben waarschijnlijk geen idee wat ze aangericht hebben.
De veilige haven die Pavones bood aan veel allochtone vrouwen is er niet meer.
‘Ons huis is kapot’, zo zeggen ze en dat geeft duidelijk aan wat het voor hen betekende om daar naar toe te kunnen gaan en hoeveel verdriet de brand met zich meebrengt.
Het is een open wond, want het raakt ook de ouders van de daders en iedereen die op wat voor manier met het Buurthuis (waar Pavones een onderdeel van is) verbonden is.
Ja, de tijd heelt alle wonden, maar wat overblijft is een litteken.
Voor altijd.


2 januari
Maarten laat het niet bij woorden vandaag. Op zoek naar ‘Het Grote Waarom’ sluit hij zich aan bij de corona-demonstratie in Amsterdam waar duizenden mensen aan meedoen. (O nee, het was geen demonstratie, ze gingen ‘koffiedrinken’, excuus!)
We volgen het met tussenpozen op de i-Pad, Frenk en ik, maar het lijkt redelijk rustig te verlopen. Toch is het fijn als hij weer veilig en heelhuids thuis is, met een ervaring rijker die hij uitgebreid met ons deelt.
Eenmaal op het Museumplein aangekomen, zwenkt er gelijk een vlogger zijn camera naar hem toe met de woorden: ‘Kijk, hier hebben we een Romeo’! Zoon (met muts op en een oortje in) reageerde met een laconiek: ‘Gast, ik stap net uit de bus…’) en liep rustig verder.

De volgende dag, 3 januari, staat er op de voorpagina van de Telegraaf een sensationele foto; de foto’s van Maarten zijn vanuit een andere hoek genomen en dat geeft toch echt een heel ander beeld. Jammer, want hierdoor wordt de polarisatie alleen maar aangewakkerd. Inderdaad, gelijk een brand…
Zijn uitstapje is voor mij dan ook weer goed voor de vele ‘waarom’-vragen, want ja, die heb ik ook. Ik weet inmiddels dat de zogenaamde Romeo’s bestaan, maar waarom zouden ze ruzie en geweld willen uitlokken? (Zie deel II blz 85.) Waarom zouden ze op de avond voorafgaand aan de demonstratie stapels stenen langs de route klaarzetten? Waaróm…?
Op veel vragen is geen antwoord en van daaruit gezien zou het al heel wat zijn als we eens wat minder snel klaar zouden staan met ons oordeel. Neemt niet weg dat ik het leven momenteel één grote waarom vind en ik denk dat dat nog wel even zo zal blijven ook.


3 januari
De basis- en middelbare scholen gaan 10 januari weer open. Net als de buitenschoolse opvang. Buitensporten mogen tot 20.00 uur.
Virologen hopen dat de omikronvariant van het coronavirus wereldwijd dominant wordt. En dat de volgende variant voortkomt uit de omikronstam. Dat zou ervoor kunnen zorgen dat we inderdaad met het virus kunnen leren leven. Want deze variant is enorm besmettelijk, maar lijkt mensen niet ernstig ziek te maken, dus dit scenario zou zo maar eens bewaarheid kunnen worden.
De feestdagen zijn weer achter de rug, de kerstboom staat nog, maar Frenk en ik hebben onszelf weer uit ons eigen universumpje gewurmd. We gaan weer even ieder in onze eigen wereld aan de gang. Liefde maakt kwetsbaar, daar komen we steeds meer achter, maar wat zijn we blij met onze liefde!


5 januari
Ik kom toch nog even terug op ‘Het Grote Waarom’. Volgens Maarten is vragen ‘waarom’ een in feite eindeloze vraag, omdat ieder antwoord daarop weer een nieuwe vraag oproept. Nog altijd draait hij iedere steen om om te zien wat eronder ligt…
Ik ben het grotendeels, maar toch niet helemaal met hem eens, want er zijn echt wel waaromvragen waarop een duidelijk antwoord van toepassing is. Maar het woordje waarom was zowat het eerste dat hij zei en nog steeds is hij op zoek naar ‘Het Grote Waarom’. Het maakt duidelijk waar zijn standpunt op is gebaseerd.
Toch zou ik zó graag antwoord willen krijgen op sommige vragen, ook al weet ik dat ik ze niet krijg…
Bijvoorbeeld: waarom laat je op de vierde nacht na de jaarwisseling om drie uur ‘s nachts weer een nitraatbom ontploffen zodat iedereen in de flat gelijk rechtop zit?
En dan heeft Maarten een punt, want direct daarna vraag ik mij af waarom diegene om drie uur ‘s nachts (nog) buiten is…
Eenmaal wakker zie ik met de schemering ook de dag zelf ontwaken. Na drie koffie later op de ochtend is het duffe gevoel in m’n hoofd nog niet verdwenen.
Nachtelijke gedachtentreintjes zijn voor mij net als het tot bloei komen van een bloem.
Het begint met één woord, het bloemknopje, en langzaam ontvouwen zich de zinnen als bloemblaadjes en nee, dat is niet te stoppen. Pas als de bloem volledig tot bloei is gekomen vallen ook de gedachten/zinnen grotendeels op hun plek, keert de rust weer terug in mijn hoofd en soms zak ik dan nog even weg. Vandaag dus niet…

Met de taalvraagsters Malika, Nora en Sima heb ik gisteren nagepraat over de brand tijdens de oudejaarsnacht en ja, ook zij worstelen met de grote waaromvraag.
En dan komt daar ook nog eens bij dat ze er tóch op aangekeken worden, ook al zijn zij én hun kinderen er niet bij betrokken. Zij vinden het daarom misschien nog wel veel erger dan jij en ik, want spullen zijn vervangbaar, maar het gevoel van buiten de leefgemeenschap staan is alleen maar wéér groter geworden.
Een gevoel dat goed is voor machteloze tranen.


6 januari
Aan degene die begin vorig jaar mee hebben gedaan met het invullen van mijn vragenlijst, die opgenomen is in Deel II, heb ik gevraagd of ze nog twee extra vragen wilden beantwoorden. Fijn ook dat iedereen weer wilde meedoen, want het is een extra waardevolle aanvulling. Ik vermeld eerst nog even de namen van degenen die de vragen hebben beantwoord:

Ineke, Frenk, Maarten, Arjan, Henk, Soesila, Sophia, Paulien, Conny, Metha, Andreas, Ramon, Wia, Joyce, Robert, Ferna, Odette, Jitske, Caroline, Diny, Amy, Gerda, Mam en David.


Voor verdere info omtrent de deelnemers: zie deel II bladzijde 16–18.

Vraag 1. Heeft de pandemie jouw leven veranderd?

Ineke: Jazeker. Al was het qua leeftijd al zo, ook voor mijn gevoel was het alsof ik met de komst van het virus in één klap in de herfst van mijn leven ben beland. Nu ik maandelijks mijn AOW-en pensioenuitkering krijg, is dat gevoel nog sterker.
Pavones, waar ik de taalvraagsters wekelijks zag is grotendeels dicht geweest en er is nog altijd de zorg voor Maarten wiens immuunsysteem na zijn besmetting op hol is geslagen en nog steeds niet oké is. Daarnaast zijn we veel meer samen, Frenk en ik. En dat is onze relatie absoluut ten goede gekomen.

Frenk: De pandemie verandert mijn leven zolang hij actief is. Ik zal rekening moeten houden met de maatregelen die erbij horen. Als muzikant niet kunnen optreden is voor mij een grote verandering. Ik mis het omdat het altijd de invulling van mijn leven is geweest.
Een positief blijvend effect echter is dat mijn relatie met Ineke is verdiept en daar ben ik heel blij mee.
Nu nog het eind van de hegemonie van het virus afwachten en ik ben weer helemaal gelukkig! Daarmee geef ik eigenlijk al antwoord op vraag 2.

Maarten: COVID heeft me geconfronteerd met mijn eigen mortaliteit en die van anderen. Ik leef bewuster wat betreft mijn gezondheid, al verandert er praktisch gezien niet veel (behalve een nog sterkere aversie tegen alcohol). Ook word ik geconfronteerd met een overheid die mijn vrijheden inperkt omdat ik een andere mening heb. Tevens word ik geconfronteerd met een volk dat alles maar prima vindt zolang het maar kan doen wat het wil. Dat laatste veranderde mijn leven niet direct, maar wel het beeld wat ik had van veel mensen.

Arjan: Jazeker. In positieve zin en negatieve zin. In negatieve zin omdat we worden beperkt in wat we willen doen en naar wie we toe willen gaan. Het heeft ons allen vrijheid gekost. Echter, ik ben er voor de volle honderd procent van overtuigd dat we deze terug krijgen. Al dan niet ten koste van een stukje privacy…
In positieve zin, we koesteren meer wat we hebben. We worden teruggeworpen op de basis. Op onze ‘inner circle’. Daarnaast maakt het ons creatiever. En naast de polarisatie tussen de wel- en niet-gevaccineerden voel ik ook een soort van saamhorigheid waarmee we deze last dragen…

Henk: De pandemie heeft mijn leven niet erg veranderd, ben alleen voorzichtiger geworden.

Soesila: De pandemie heeft mijn leven emotioneel, zakelijk en privé ondersteboven gegooid. De wereld is verdeeld en ook dat maak je dagelijks mee. Zakelijk heb ik er elke dag wel discussies over. Mensen die niet willen prikken, maar wel een drankje willen komen doen, wat ik ze graag wil geven, want dat betaalt mijn hypotheek en brengt brood op de plank. Vechten tegen goed en kwaad. Niet doen betekent minder omzet en je kosten niet kunnen betalen. Wel doen is kans lopen op een dikke boete en gasten die wegblijven omdat je ongevaccineerden binnen hebt. Je wilt natuurlijk ook niet onverantwoord ondernemen want stel dat iemand het onder de leden heeft, dat niet weet maar wel doorgeeft en geïnfecteerd bij zijn/haar oude ouders op bezoek gaat???
Dat wil je niet op je geweten hebben en als het te herleiden is dat het bij jou vandaan komt dan mag je met je winkel dicht en allemaal in quarantaine. Ook geen omzet.
Aan de andere kant is het ook zo dat in de supermarkt waar ik mijn boodschappen haal, iedereen schijt heeft aan de maatregelen; het lijkt daar alsof het coronavirus niet bestaat en daar kan ik het ook oplopen. Privé wil ik de discussies nu vermijden. Ben zo klaar met alle coronagedoe.
De rust van deze laatste lockdown is het enige wat mij en mijn gezin goed heeft gedaan. Daar was ik aan toe. Even lichamelijk herstellen van alle mankementen. Ik had mijn winkel nog nooit dicht gegooid om te herstellen van het harde werken, stress en gebroken voetje.
Nu wel en dus heeft de pandemie voor mij ook een positieve kant gehad!

Sophia: Ja, ik ben sneller boos, gefrustreerd en geïrriteerd door mensen die gewoon hun eigen gang gaan.

Paulien: Mijn werk (kraamzorg) is ‘gewoon’ doorgegaan met dien verstande dat ik eigenlijk de hele periode al met mondkapjes op werk, ook toen de besmettingen lager waren. Toen alleen als we dichter dan een halve meter en langer dan dertig seconden bij de kraamvrouw waren i.v.m controles en hulp bij borstvoeding. Inmiddels is alles weer aangescherpt en heb ik ook al geheel in beschermingsmiddelen moeten werken i.v.m een met corona besmette kraamvrouw; vreselijk warm en onhandig, tweeëneenhalf tot drie uur achtereen in zo’n pakkie, haarnetje, scherm, handschoenen en alles van plastic. Was in ieder geval erg blij dat het geen zomer was, maar een opvlieger in zo’n pak is ook geen pretje…
En dan na die tijd even een pauze om iets te drinken/eten in een veilige zone.

Conny: Ja, de pandemie heeft mijn leven veranderd. Mijn sociale leven is veel beperkter. Ik ben angstiger voor anderen omdat ze me mogelijk kunnen besmetten of ik hen. Met het volgen van de kerkdienst via Zoom mis ik de contacten. Ik mis lunchen, winkelen, musea en vakantie.

Metha: Ja, mijn leven is wel veranderd. Een stuk rustiger nu voor mij. Achteraf bleek dat ik veel te veel deed en door de lockdown werd het afgeremd en na een tijd besefte ik dat ik niet zo door kon gaan. Inmiddels een aantal activiteiten afgemeld. Ook heel erg stil thuis, dit ook i.v.m. mijn doofheid, kan niet spontaan telefoneren, alleen appen, videobellen, of via Skype, maar dat is toch anders. Toch ben ik er blij mee dat dat wel kan. Moet er niet aan denken als dit tien tot vijftien jaar geleden gebeurd was, voor doven/slechthorenden geen mobiel et cetera.

Andreas: Ja hoor, ik ben gemakkelijker geworden. Drie maanden na de besmetting thuis geweest en niet naar werk hoeven gaan. De relatie met mijn vrouw is zo goed geworden. Zelfs beter dan de eerste jaren van ons vijfentwintigjarig huwelijk. Ik voel een enorme rust in mijzelf. Veel meer genoten van ons eigen land en diverse plaatsen bezocht. 

Ramon: Helaas wel. Ik heb het gevoel alsof ik geen goede controle op mijn werk kan krijgen. Ik praat regelmatig tegen foto’s van mensen aan de andere kant. Het is alsof ik een schilderij moet ophangen met mijn handen op de rug. Alleen op mijn eiland.
Ik houd mijn adem in en wacht tot het over is. Maar hoe lang kan iemand nu echt z’n adem inhouden?

Wia: Een mensenleven is voortdurend onderhevig aan veranderingen en zo heeft ook deze pandemie invloed op de dagelijkse gang van zaken. Maar naarmate ik zelf ouder word (en meer heb meegemaakt) ben ik me er steeds bewuster van en concentreer me op de dingen die wel kunnen. Blijf echter bezorgd om de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.