Gebroken spiegelbeeld
Een visuele reis langs mijn leven met DIS
Hanneke Raidt
EUR 21,90
Formaat: 18 x 27 cm
Pagina aantal: 82
ISBN: 978-3-99146-361-0
Publicatie datum: 19.12.2023
Hanneke Raidt (1969) lijdt aan DIS (dissociatieve identiteitsstoornis) door traumatische gebeurtenissen in haar kindertijd en jeugdjaren. Door het maken van tekeningen met acrylverf, pastelpotlood en -krijt verwerkte ze de emoties en gedachten tijdens haar behandeling.
Voor mijn lieve man Gert-Jan
en onze kinderen
Wouter & Lieke, Ruben en Joëlle.
Zij gaven mij de moed en kracht om door te gaan.
In the end, it’s not what happens to us that matters most –
it’s what we choose to do with it.
Dr. Edith Eger
Voorwoord
Na een intensief en heftig proces van bijna 12 jaar, met diepe dalen, opnames en diverse therapieën, sluit ik op 22 december 2022 mijn behandeling bij Eleos (een GGZ-instelling) af. Ik ben zo goed als hersteld van mijn DIS (dissociatieve identiteitsstoornis) en kan het laatste stukje alleen verder.
Door hard te vechten tegen het verleden dat mijn toekomst zo in de weg zat, het geduld en het vertrouwen van mijn man Gert-Jan en onze kinderen, de deskundigheid en volharding van mijn psycholoog en daarnaast mijn trouwe God, die mij nooit heeft losgelaten, is het gelukt om mijn delen (bijna) te laten integreren. Ik ben bijna weer één geheel en niet meer opgedeeld in meerdere persoonlijkheidsdelen.
Tijdens mijn jarenlange strijd, waarin het vaak moeilijk was om mijn emoties en gedachten in woorden uit te drukken, heb ik heel veel tekeningen gemaakt. Een aantal daarvan zijn in het boek geplaatst, waardoor dit vooral in beelden weergeeft hoe mijn proces verlopen is.
De tekeningen zijn met diverse materialen en achtergronden tot stand gekomen, zoals (pastel)potlood, pastelkrijt en acrylverf.
Door de emoties en gedachten proberen te vangen in een beeld, droeg dit bij aan mijn verwerking van mijn getraumatiseerde leven.
Ik ga niet in op de trauma’s zelf, om zowel mijzelf als anderen te beschermen. Dat de gebeurtenissen veel impact hadden, blijkt wel uit het feit dat ik de trauma’s ontvluchtte door te dissociëren (dissociatie is een toestand van verlaagd bewustzijn. Als je last hebt van dissociatie kan het voelen alsof je gedachten, gevoelens, herinneringen en lichamelijke gewaarwordingen niet van jezelf zijn).
Het gaat hierin puur om het proces van de afgelopen 10 jaar.
Hanneke Raidt
april 2023
Uitleg over DIS
Om het boek beter te kunnen begrijpen, is het goed om te weten wat DIS precies is.
Een korte uitleg:
Als een kind een traumatische gebeurtenis meemaakt, wordt het geconfronteerd met heftige emoties. Emoties die het kind niet kan verdragen. Soms zijn er omstandigheden waarin het kind zijn of haar emoties niet kan uiten. Hierdoor kunnen er in het hoofd van het kind delen (sommigen noemen ze alters) ontstaan die als het ware het verdragen van die emotie overnemen. Op deze manier kan het kind enigszins met het trauma omgaan. Wat vervolgens gebeurt, is dat de delen een soort eigen leven gaan leiden in het hoofd van de getraumatiseerde persoon. Iemand kan zich lange tijd niet bewust zijn van deze delen, maar wel heel veel drukte, chaos en stemmen in zijn of haar hoofd ervaren. Als de persoon opnieuw met emoties wordt geconfronteerd, door bijvoorbeeld herinnerd te worden aan het trauma, kan een deel de controle overnemen. Meestal is er sprake van meerdere delen.
Om DIS te behandelen, is een langdurige therapie nodig. Het doel hiervan is dat iemand zijn delen leert kennen en er controle over krijgt. Ook de behandeling van het trauma is een onderdeel van de therapie, wat maakt dat het een zwaar proces is die jaren, wel zeven tot tien jaar, in beslag kan nemen.
DIS is zeker géén fantasie. Ook is het geen bezetenheid, een gekte of een hype. Sommige DIS-patiënten zien het zelfs als een geschenk van God, om hen door een moeilijke tijd heen te helpen.
DIS komt ongeveer bij 4% van de bevolking voor, meer bij vrouwen dan bij mannen.
De belangrijkste kenmerken van iemand met DIS zijn:
- Er zijn aanwijzingen dat je meerdere persoonlijkheidstoestanden (identiteiten) hebt. Minstens twee van jouw identiteiten nemen jouw gedachten, gedrag en gevoelens regelmatig over. Je hebt geen controle over of bewustzijn van de wisselingen.
- Je hebt ‘gaten’ in je geheugen (amnesie). Grote gebeurtenissen, maar ook gewone dagelijkse bezigheden of boodschappen, kun je je niet meer herinneren. Je hebt maar weinig herinneringen aan je jeugd. Het komt ook voor dat je op een bepaalde plek bent, maar niet meer weet hoe je daar gekomen bent.
- Je hebt soms het gevoel alsof je jezelf ‘vanaf een afstandje bekijkt’, los van je lichaam en gevoelens (depersonalisatie).
- Je eigen, vertrouwde omgeving voelt soms onwerkelijk en vreemd aan (derealisatie). Vrienden en familieleden komen je niet bekend voor.
- Je ervaart stemmen in je hoofd die allemaal iets anders van je willen en verwachten (identiteitsverwarring).
- Je kunt ook last hebben van lichamelijke klachten, zoals ernstige hoofdpijn, wazig zien of buikpijn.
- Suïcidale neigingen of automutilatie (zelfbeschadiging).
Het begin
Sinds 2006 heb ik veel last van mijn beide handen. De dokter zegt dat ik het syndroom van De Quervain heb. Dat is een irritatie van de peesschede en de twee pezen die daar doorheen lopen. De symptomen hiervan zijn pijn en zwelling aan de duimkant van de pols.
Er is al veel aan gedaan om het te genezen, waaronder injecties met corticosteroïden en meerdere operaties, maar geen van de behandelingen hielp. Ook de fysiotherapeut kon de pijn niet verhelpen en bij een second opinion kwam ook niets nieuws naar voren. Ik moest er maar mee leren leven, was uiteindelijk de boodschap. Ik had drie jaar lang gedokterd en was er niets mee opgeschoten.
Mijn copingstrategie om het leven te leven wat ik graag wilde ondanks de beperkingen aan mijn handen, was fanatiek sporten, mijn grenzen opzoeken en daar steeds maar overheen gaan. Blijkbaar was het vermijden van mijn gevoelens altijd al op deze manier aanwezig. Zo ben ik ook omgegaan met de trauma’s uit mijn jeugd. Ik deed alsof er niets aan de hand was, want ik wist ook niet dat er iets aan de hand was. Maar in januari 2011 werd ik letterlijk stilgezet door de toenemende pijn. Het sporten ging niet meer. Mijn nachten werden ook steeds slechter en mijn humeur werd er ook niet beter op.
Op 23 mei 2011 ging ik op advies van de bedrijfsarts naar mijn huisarts. Die vertelde mij dat ik een depressie had. Ik werd steeds somberder. Ik had chronische pijn aan mijn handen, waardoor ik steeds tegen mijn beperkingen aanliep. Ik kon het gewoon geen plek geven. Ik raakte enorm met mijzelf in de knoop. Toen ik dit vertelde aan de directeur van de school waar ik werkte als onderwijsassistent, stelde hij voor om de bedrijfsarts weer in te schakelen. De bedrijfsarts verwees mij naar een bedrijfsmaatschappelijk werker en zo kwam ik in de molen terecht die hulpverlening heet.
Mijn bedrijfsmaatschappelijk werker maakte zich zorgen over mijn toenemende somberheid en was bang dat ik mezelf iets wilde aandoen. Ik kende mezelf zo niet, raakte vaak tijd ‘kwijt’ en werd meegezogen in de depressieve gevoelens. Het overviel me en ik kon het niet bevechten.
Onrustige gedachtes namen de overhand en ik raakte steeds meer tijd kwijt. Als ik weer bewust werd van de dingen om me heen, zag ik dat ik mezelf in mijn armen had gesneden of dat ik ineens op een totaal andere plaats was. Soms bevond ik mij bijvoorbeeld zonder jas helemaal aan de andere kant van de stad. Ik schrok ervan, want ik kon mij niet herinneren dat ik ging automutileren of dat ik was weggelopen.
De onrust nam toe, de moedeloosheid ook, tot ik op 26 juni 2011 volledig instortte, waardoor de crisisdienst werd ingeschakeld.
De muur die ik had opgebouwd, stond echter stevig vast. Ik liet met moeite iets van mijzelf zien.
De kloof tussen mijn gevoel en verstand was ook groot. De brug was beschadigd en ik was niet meer in staat ze bij elkaar te brengen. Daardoor leek het alsof mijn verstand mij totaal in de steek liet.
Ik voelde mij eenzamer dan ooit. Niemand leek mij te begrijpen en ik begreep mijzelf ook niet meer.
Uiteindelijk werd na 3 jaar worstelen op 23 juni 2014 de volgende diagnose gesteld:
dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), complexe posttraumatische stress stoornis (PTTS), depressieve stoornis in remissie en afhankelijkheidsstoornis.
Na deze diagnose kwam er nog eens 9 jaar worstelen bij voor herstel.
en onze kinderen
Wouter & Lieke, Ruben en Joëlle.
Zij gaven mij de moed en kracht om door te gaan.
In the end, it’s not what happens to us that matters most –
it’s what we choose to do with it.
Dr. Edith Eger
Voorwoord
Na een intensief en heftig proces van bijna 12 jaar, met diepe dalen, opnames en diverse therapieën, sluit ik op 22 december 2022 mijn behandeling bij Eleos (een GGZ-instelling) af. Ik ben zo goed als hersteld van mijn DIS (dissociatieve identiteitsstoornis) en kan het laatste stukje alleen verder.
Door hard te vechten tegen het verleden dat mijn toekomst zo in de weg zat, het geduld en het vertrouwen van mijn man Gert-Jan en onze kinderen, de deskundigheid en volharding van mijn psycholoog en daarnaast mijn trouwe God, die mij nooit heeft losgelaten, is het gelukt om mijn delen (bijna) te laten integreren. Ik ben bijna weer één geheel en niet meer opgedeeld in meerdere persoonlijkheidsdelen.
Tijdens mijn jarenlange strijd, waarin het vaak moeilijk was om mijn emoties en gedachten in woorden uit te drukken, heb ik heel veel tekeningen gemaakt. Een aantal daarvan zijn in het boek geplaatst, waardoor dit vooral in beelden weergeeft hoe mijn proces verlopen is.
De tekeningen zijn met diverse materialen en achtergronden tot stand gekomen, zoals (pastel)potlood, pastelkrijt en acrylverf.
Door de emoties en gedachten proberen te vangen in een beeld, droeg dit bij aan mijn verwerking van mijn getraumatiseerde leven.
Ik ga niet in op de trauma’s zelf, om zowel mijzelf als anderen te beschermen. Dat de gebeurtenissen veel impact hadden, blijkt wel uit het feit dat ik de trauma’s ontvluchtte door te dissociëren (dissociatie is een toestand van verlaagd bewustzijn. Als je last hebt van dissociatie kan het voelen alsof je gedachten, gevoelens, herinneringen en lichamelijke gewaarwordingen niet van jezelf zijn).
Het gaat hierin puur om het proces van de afgelopen 10 jaar.
Hanneke Raidt
april 2023
Uitleg over DIS
Om het boek beter te kunnen begrijpen, is het goed om te weten wat DIS precies is.
Een korte uitleg:
Als een kind een traumatische gebeurtenis meemaakt, wordt het geconfronteerd met heftige emoties. Emoties die het kind niet kan verdragen. Soms zijn er omstandigheden waarin het kind zijn of haar emoties niet kan uiten. Hierdoor kunnen er in het hoofd van het kind delen (sommigen noemen ze alters) ontstaan die als het ware het verdragen van die emotie overnemen. Op deze manier kan het kind enigszins met het trauma omgaan. Wat vervolgens gebeurt, is dat de delen een soort eigen leven gaan leiden in het hoofd van de getraumatiseerde persoon. Iemand kan zich lange tijd niet bewust zijn van deze delen, maar wel heel veel drukte, chaos en stemmen in zijn of haar hoofd ervaren. Als de persoon opnieuw met emoties wordt geconfronteerd, door bijvoorbeeld herinnerd te worden aan het trauma, kan een deel de controle overnemen. Meestal is er sprake van meerdere delen.
Om DIS te behandelen, is een langdurige therapie nodig. Het doel hiervan is dat iemand zijn delen leert kennen en er controle over krijgt. Ook de behandeling van het trauma is een onderdeel van de therapie, wat maakt dat het een zwaar proces is die jaren, wel zeven tot tien jaar, in beslag kan nemen.
DIS is zeker géén fantasie. Ook is het geen bezetenheid, een gekte of een hype. Sommige DIS-patiënten zien het zelfs als een geschenk van God, om hen door een moeilijke tijd heen te helpen.
DIS komt ongeveer bij 4% van de bevolking voor, meer bij vrouwen dan bij mannen.
De belangrijkste kenmerken van iemand met DIS zijn:
- Er zijn aanwijzingen dat je meerdere persoonlijkheidstoestanden (identiteiten) hebt. Minstens twee van jouw identiteiten nemen jouw gedachten, gedrag en gevoelens regelmatig over. Je hebt geen controle over of bewustzijn van de wisselingen.
- Je hebt ‘gaten’ in je geheugen (amnesie). Grote gebeurtenissen, maar ook gewone dagelijkse bezigheden of boodschappen, kun je je niet meer herinneren. Je hebt maar weinig herinneringen aan je jeugd. Het komt ook voor dat je op een bepaalde plek bent, maar niet meer weet hoe je daar gekomen bent.
- Je hebt soms het gevoel alsof je jezelf ‘vanaf een afstandje bekijkt’, los van je lichaam en gevoelens (depersonalisatie).
- Je eigen, vertrouwde omgeving voelt soms onwerkelijk en vreemd aan (derealisatie). Vrienden en familieleden komen je niet bekend voor.
- Je ervaart stemmen in je hoofd die allemaal iets anders van je willen en verwachten (identiteitsverwarring).
- Je kunt ook last hebben van lichamelijke klachten, zoals ernstige hoofdpijn, wazig zien of buikpijn.
- Suïcidale neigingen of automutilatie (zelfbeschadiging).
Het begin
Sinds 2006 heb ik veel last van mijn beide handen. De dokter zegt dat ik het syndroom van De Quervain heb. Dat is een irritatie van de peesschede en de twee pezen die daar doorheen lopen. De symptomen hiervan zijn pijn en zwelling aan de duimkant van de pols.
Er is al veel aan gedaan om het te genezen, waaronder injecties met corticosteroïden en meerdere operaties, maar geen van de behandelingen hielp. Ook de fysiotherapeut kon de pijn niet verhelpen en bij een second opinion kwam ook niets nieuws naar voren. Ik moest er maar mee leren leven, was uiteindelijk de boodschap. Ik had drie jaar lang gedokterd en was er niets mee opgeschoten.
Mijn copingstrategie om het leven te leven wat ik graag wilde ondanks de beperkingen aan mijn handen, was fanatiek sporten, mijn grenzen opzoeken en daar steeds maar overheen gaan. Blijkbaar was het vermijden van mijn gevoelens altijd al op deze manier aanwezig. Zo ben ik ook omgegaan met de trauma’s uit mijn jeugd. Ik deed alsof er niets aan de hand was, want ik wist ook niet dat er iets aan de hand was. Maar in januari 2011 werd ik letterlijk stilgezet door de toenemende pijn. Het sporten ging niet meer. Mijn nachten werden ook steeds slechter en mijn humeur werd er ook niet beter op.
Op 23 mei 2011 ging ik op advies van de bedrijfsarts naar mijn huisarts. Die vertelde mij dat ik een depressie had. Ik werd steeds somberder. Ik had chronische pijn aan mijn handen, waardoor ik steeds tegen mijn beperkingen aanliep. Ik kon het gewoon geen plek geven. Ik raakte enorm met mijzelf in de knoop. Toen ik dit vertelde aan de directeur van de school waar ik werkte als onderwijsassistent, stelde hij voor om de bedrijfsarts weer in te schakelen. De bedrijfsarts verwees mij naar een bedrijfsmaatschappelijk werker en zo kwam ik in de molen terecht die hulpverlening heet.
Mijn bedrijfsmaatschappelijk werker maakte zich zorgen over mijn toenemende somberheid en was bang dat ik mezelf iets wilde aandoen. Ik kende mezelf zo niet, raakte vaak tijd ‘kwijt’ en werd meegezogen in de depressieve gevoelens. Het overviel me en ik kon het niet bevechten.
Onrustige gedachtes namen de overhand en ik raakte steeds meer tijd kwijt. Als ik weer bewust werd van de dingen om me heen, zag ik dat ik mezelf in mijn armen had gesneden of dat ik ineens op een totaal andere plaats was. Soms bevond ik mij bijvoorbeeld zonder jas helemaal aan de andere kant van de stad. Ik schrok ervan, want ik kon mij niet herinneren dat ik ging automutileren of dat ik was weggelopen.
De onrust nam toe, de moedeloosheid ook, tot ik op 26 juni 2011 volledig instortte, waardoor de crisisdienst werd ingeschakeld.
De muur die ik had opgebouwd, stond echter stevig vast. Ik liet met moeite iets van mijzelf zien.
De kloof tussen mijn gevoel en verstand was ook groot. De brug was beschadigd en ik was niet meer in staat ze bij elkaar te brengen. Daardoor leek het alsof mijn verstand mij totaal in de steek liet.
Ik voelde mij eenzamer dan ooit. Niemand leek mij te begrijpen en ik begreep mijzelf ook niet meer.
Uiteindelijk werd na 3 jaar worstelen op 23 juni 2014 de volgende diagnose gesteld:
dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), complexe posttraumatische stress stoornis (PTTS), depressieve stoornis in remissie en afhankelijkheidsstoornis.
Na deze diagnose kwam er nog eens 9 jaar worstelen bij voor herstel.
Beste Hanneke,Wat een open en eerlijk boek. Iedere tekening, zie ik mezelf. Ik heb sinds 2 jaar de diagnose DIS. En besef tijdens het lezen dat ik voorin het boek ben in mijn proces. Je boek geeft hoop dat ook ik de laatste bladzijde kan halen en dan bevrijd verder kan. Je tekeningen van emoties zeggen meer dan ik zelf kan uitspreken. Ik ga ze in de therapie laten zien en gebruiken als uitleg als ik de woorden niet weet.Je tekening van puber is als een spiegel. Je tekening van de luiaard een houvast. Je gedicht, 100% ons proces. Dankjewel voor je moed om dit manuscript te durven publiceren.
Wat super dat je op dit punt in je leven bent gekomen Hanneke! Dat je je verhaal en tekeningen in dit boek hebt uitgebracht in de hoop anderen te bemoedigen en inspireren. Ik vertrouw erop dat velen met (soortgelijke) problematiek hier kracht en steun uit halen!Ik heb je verhaal in een korte tijd uit gelezen (geleend van mijn schoonzus), met geregeldeen brok in mijn keel. Blij om te lezen dat je je "demonen" zo goed als kan hebt aangepakt en nu meer kan genieten van al het mooie in je leven. Het is je meer dan gegund! (Al had ik je natuurlijk als eerste een meer onbezorgde jeugd gegund!!!!)Lieve groetjes Titia
Wat heeft Hanneke een prachtig en ontroerend verslag geschreven van haar reis en haar genezing van DIS. De schitterende tekeningen laten je geregeld stokken naar adem, zo goed treft ze daarmee verschillende emoties. Bedankt dat we dit mogen lezen.
Misschien vind je dit ook leuk :
