Het dagboek van een kunstenaar
De Ferrari-kunst collectie
Willem Post
EUR 28,90
Formaat: 18 x 27 cm
Pagina aantal: 80
ISBN: 978-3-99146-334-4
Publicatie datum: 10.01.2024
De Ferrari-kunst collectie is een uniek boek van de hand van een unieke selfmade man. Wat Willem Post in zijn hoofd heeft maken zijn handen. Onvergetelijke en ongelooflijke kunstwerken met Ferrari als inspiratiebron zijn het resultaat.
Het dagboek van een kunstenaar
De Ferrari-kunst collectie
Alle kunstwerken, verhalen en fotografie :
Willem Post
Ieder kunstwerk vertelt u een klein verhaal over Ferrari.
Soms is het grappig en soms is het echte kunst.
Ik hoop dat u het mooi gaat vinden.
De collectie heeft 3 categorien:
1 Kunst.
2 Lifestyle.
3 Kinderen.
De Ferrari man
Mensen noemen mij een selfmade man. Een alleskunner. Zelf bekijk ik dat anders. Door de jaren heen weet ik inmiddels best wel dat ik anders ben dan anderen. In mijn ogen moet je gelukkig zijn in je dagelijks bestaan, zowel thuis als met je werk. Dat heb ik dan ook mijn hele leven nagestreefd.
Op zeer jonge leeftijd speelde ik al met diverse beroemde muzikanten en Nederlandse bands. Muziek is alles voor mij. Ik heb een grenzeloze interesse in muziekinstrumenten. Mijn tijd op de kunstacademie in Den Haag was van korte duur. Ik voelde mij niet thuis in de cultuur daar. In die tijd ontdekte ik ook dat ik anders dan mijn klasgenoten. Sport, muziek en kunst; daar was ik volop mee bezig. Mijn klasgenoten dachten daar anders over. Die waren voornamelijk bezig met feestvieren. Ik was rustig en netjes gekleed en bij mij lag alle aandacht op de opleiding. In die periode overleed mijn vader en bleef ik alleen met mijn moeder over.
In mijn korte dagen op de Haagse kunstacademie ging ik op een schoolexcursie naar het beroemde museum Boymans van Beuningen. Salvador Dali opende die dag zijn tentoonstelling daar. Per toeval liep ik hem tegen het lijf. Een indrukwekkende, excentrieke man. Ook zijn kunst maakte diepe indruk op mij. In mijn onderbewustzijn heb ik dat altijd met me meegedragen. Ik ben natuurlijk niet in staat om deze grote meester na te doen, hetgeen ik ook totaal niet nastreef. Maar onbewust neem je toch iets van zo iemand over. Uiteindelijk heb ik mijn eigen stijl gecreëerd, denk ik zelf.
Na drie maanden kunstacademie heb ik toch gekozen om mijn vakdiploma’s te gaan halen voor maritime officer. Ik zag mijzelf niet werkzaam als beroepskunstenaar. ‘Ik blijf bezig met kunst, maar dan als hobby,’ dacht ik, ‘naast de sport en muziek’.
Toen mijn vader nog leefde had hij een stage voor mij geregeld bij Onassis. Vroeger werkte hij daar als chief bootsman officer. Ik denk dat daar mijn passie voor Maria Callas en Onassis is ontstaan. Op een of andere manier heb ik een enorme bewondering voor selfmade mensen zoals meneer Onassis en meneer Enzo Ferrari. Na mijn opleiding ben ik echter nooit gaan varen. Ik was veel te druk met sport kunst en muziek. Iedere week optreden en dat ben ik eigenlijk mijn hele leven, naast mijn vaste baan, blijven doen.
In mijn militaire diensttijd ben ik in contact gekomen met mensen van de geheime diensten, Operatie en Inlichtingen. Ik bleek over bepaalde eigenschappen te beschikken die je absoluut nodig hebt voor een dergelijke baan. Pas twintig jaar later ben ik erachter gekomen waarom ik voor deze baan heb gekozen. Een opa uit mijn familie vertelde mij dat de familie Post voor het merendeel in WOII bestond uit verzet strijders. Nagenoeg iedereen zat in het verzet, al dan niet gewapend.
‘De familie Post heeft moeite met onrecht,’ vertelde mijn opa. ‘Das een dingetje in de familie,’ zei hij. ‘Wij laten het er niet bij en ondernemen iets.’
In eerste instantie schrok ik van deze ontdekking. Ik herkende alles van wat mijn opa mij vertelde.
‘Jammer dat ik dit nooit heb geweten,’ was mijn verbaasde reactie.
‘Ook jij,’ zei mijn opa. ”Jij bent een echte Post en extreem creatief en je pakt werkelijk alles aan.’
Ook mijn opa was een zeer creatief man en was altijd bezig als amateur kunstenaar. Ik bewonderde dat.
Bij de politie heb ik jarenlang vele stress situaties meegemaakt. Schietpartijen vechtpartijen zware ongelukken er kwam geen eind aan. In een stad als Rotterdam gebeurd er natuurlijk iedere dag van alles. Ik kreeg hier klachten van en mijn huisarts was de eerste die in de gaten kreeg wat ik mankeerde. Hij had een groot stuk gelezen over Vietnam veteranen. Hij zei ‘’jou klachten komen overeen met die van militairen die uit oorlogsgebieden komen’. Hele knappe dokter want vele jaren later bleek dat helemaal te kloppen. Ik had PTSS opgelopen. De politie maakte het vervolgens nog erger want er kwam geen hulp of een passend baantje. In plaats van hulp werd ik eervol ontslagen. Maar ook door mijn vrouw werd ik aan de kant gezet. Zij werkte ook bij de politie, maar toonde geen enkel begrip voor mijn situatie. Ik besloot ondanks mijn ziekte om te gaan werken aan mijn levensdoel. Ik wil muziek gemaakt hebben in bands, met muziek over de gehele wereld. En ik wilde filmbeelden maken die over de gehele wereld zouden gaan. En als laatste wil ik mijn kunst laten zien over de gehele wereld. Genoeg te doen dus. Na mijn onterechte ontslag bij de politie ben ik gaan filmen voor ANP en RTL. Ik heb toen met mijn stomme kop een opdracht aangenomen om op eigen risico, filmbeelden te gaan maken in de golf oorlog. Ik filmde vanuit een helikopter de uitgebrande wrakken en de oliebranden die waren ontstaan door dit oorlogsgeweld. Eenmaal aangekomen in Bagdad werden we door het leger na een dag al opgehaald uit ons hotel. We werden geëvacueerd, want het werd steeds gevaarlijker. Volgeladen met journalisten en militairen vlogen we met twee helikopters naar de luchthaven. Ik weet nog heel goed dat we laag door de straten van Bagdad vlogen. Tijdens de vlucht filmde ik het vertrek zittend in de deur van de heli. Van de crash weet ik eigenlijk bijna niets meer. Ik werd wakker in het ziekenhuis. Ik kon niet meer lopen en dit zou blijvend zijn, werd me verteld. Zware tijden van misère braken aan. Ik ben toen gaan revalideren in Spanje en Na diverse operaties kon ik na vier jaar weer redelijk lopen. Ik was inmiddels door al die jaren alleen zijn, gewend aan de eenzaamheid. De dokter hielden het op mijn doorzettingsvermogen en het feit dat ik niet rookte en geen alcohol gebruikte, bleek mijn redding te zijn. Ik wist niet beter.
Eenmaal terug in Nederland ben ik toch weer gaan optreden, pakte de kunst weer op met de Ferrari art collection. Ook heb ik het persoonlijke geluk weer terug gevonden in mijn leven. En inmiddels zijn mijn partner en ik al weer vele jaren zeer gelukkig samen.
Na enkele jaren terug in Nederland ben ik gestart met een uniek bedrijfje, Maria Callas Yachthotel. Bij toeval kon ik een totaal verwaarloosd tenderjacht van Onassis kopen.
Ik kende dat jacht nog vanuit mijn jonge jaren bij Onassis. In anderhalf jaar heb ik van de schroothoop weer een prachtig jacht gemaakt. Helemaal terug gerenoveerd in haar originele staat. Maria Callas Yachthotel was een absolute beleving.
Aan boord had ik duizenden mediaberichten in boeken over Callas en Onassis. Mijn media verzameling over Callas en Onassis kwam mooi van pas. Daarop volgde Dutch Yachthotel en Christina Onassis Yachthotel, gemaakt op het voormalige privé superjacht van Christina Onassis.
Tien succesvolle jaren volgden, op een incidentje na dan. In de winter van 2013 ben ik door omstanders bewusteloos uit de haven naast mijn jacht gevist. Op een winterse dag was ik op de loopplank van het schip uitgegleden en bewusteloos in het ijskoude water terecht gekomen. Ook dit overleefde ik nog maar net. De politie had de namen van mijn redders niet genoteerd en startte ik een zoekactie. Via een krantenbericht heb ik ze uiteindelijk gevonden. Ik ben ze nog steeds erg dankbaar. Ik heb toen een brief geschreven aan de koningin. En enkele maanden later, kregen mijn redders namens de koningin uit handen van de burgemeester van Rotterdam een medaille uitgereikt. Toen sloeg het volgende noodlot toe, corona. Het betekende het einde van het hotelbedrijfje en gelukkig kon ik alle schepen net op tijd verkopen. Ook muziek maken was in een klap over. Wederom werkloos, maar ditmaal zonder letsel. Inmiddels was ik bijna 65 geworden. Het leek mij een mooie tijd om mijn laatste doel te gaan realiseren; mijn kunst over de gehele wereld laten zien.
Ik wil laten zien wat ik kan. Ook in mijn kunst doe ik iets wat kennelijk niemand doet. In mijn jonge jaren, jaren ’70, was het bezitten van een Ferrari absoluut onbereikbaar. Maar jaren later lukte het mij toch om een echte Ferrari te kopen.
Nou ja, meer een halve want de gehele voorzijde van de auto ontbrak. ‘Geeft niet,’ dacht ik. ‘Ik ben handig en knap hem zelf op.’ Jaren plezier van gehad, vooral het bouwen bracht groot plezier. Uiteindelijk heb ik totaal drie Ferrari’ s gehad. Mijn laatste Ferrari was eigendom geweest van de directeur van Microsoft, Jon Shirley, een echte Ferrari -man ook.
Ik bedacht toen een geheel eigen concept. The Ferrari Art Collection. 50 kunstobjecten en ieder object vertelt iets over Ferrari. Dus mijn Ferrari-concept komt niet uit de lucht vallen, ik draag het al mijn hele leven mee. Het is niet alleen Ferrari, maar ook de mensen achter Ferrari bewonder ik. Zeer bijzonder waardige man, Enzo Ferrari. Ook zijn zoon, die al vele jaren leiding geeft aan het bedrijf. De manier waarop zij wereldfaam gemaakt hebben is werkelijk ongelofelijk knap, met prachtige auto’s met een geweldige techniek. Voor mij was de keuze gemakkelijk: het gaat Ferrari worden
Nu ben ik inmiddels twee jaar verder en heb ik nagenoeg iedere dag aan dit project gewerkt. Mijn doel is een mooi fotoboek uitgeven en tentoonstellen over de gehele wereld. Mijn technische vaardigheden zijn behoorlijk goed van pas gekomen en thuis heb ik een werkatelier ingericht.
Ik begon met 25 objecten, ging vervolgens naar 30, toen 35 en 40, naar uiteindelijk zelfs 50 objecten. En stond er ineens een nieuwe uitdaging op de stoep, alles fotograferen. Eerst wilde ik de foto’s laten maken, maar na overweging zag ik dat als een puntje van zwakte. Zelf doen, volhouden en oefenen. Ik dacht ‘Ook dit ga ik helemaal zelf doen,’ en met hulp en wat fotografielessen van een vriend, ben ik begonnen. Het complete atelier heb ik omgebouwd tot een echte fotostudio.
En nu zijn we zover dat ik u vol trots kan laten zien hoe alles uiteindelijk tot stand is gekomen. Ik hoop van harte dat u kunt genieten van mijn kunstwerken.
En ik wil u danken voor het lezen van mijn voorwoord. Mijn motto zal altijd blijven:
Streef je dromen altijd na.
Wees gelukkig in je bestaan.
Willem Post
De Ferrari-kunst collectie
Alle kunstwerken, verhalen en fotografie :
Willem Post
Ieder kunstwerk vertelt u een klein verhaal over Ferrari.
Soms is het grappig en soms is het echte kunst.
Ik hoop dat u het mooi gaat vinden.
De collectie heeft 3 categorien:
1 Kunst.
2 Lifestyle.
3 Kinderen.
De Ferrari man
Mensen noemen mij een selfmade man. Een alleskunner. Zelf bekijk ik dat anders. Door de jaren heen weet ik inmiddels best wel dat ik anders ben dan anderen. In mijn ogen moet je gelukkig zijn in je dagelijks bestaan, zowel thuis als met je werk. Dat heb ik dan ook mijn hele leven nagestreefd.
Op zeer jonge leeftijd speelde ik al met diverse beroemde muzikanten en Nederlandse bands. Muziek is alles voor mij. Ik heb een grenzeloze interesse in muziekinstrumenten. Mijn tijd op de kunstacademie in Den Haag was van korte duur. Ik voelde mij niet thuis in de cultuur daar. In die tijd ontdekte ik ook dat ik anders dan mijn klasgenoten. Sport, muziek en kunst; daar was ik volop mee bezig. Mijn klasgenoten dachten daar anders over. Die waren voornamelijk bezig met feestvieren. Ik was rustig en netjes gekleed en bij mij lag alle aandacht op de opleiding. In die periode overleed mijn vader en bleef ik alleen met mijn moeder over.
In mijn korte dagen op de Haagse kunstacademie ging ik op een schoolexcursie naar het beroemde museum Boymans van Beuningen. Salvador Dali opende die dag zijn tentoonstelling daar. Per toeval liep ik hem tegen het lijf. Een indrukwekkende, excentrieke man. Ook zijn kunst maakte diepe indruk op mij. In mijn onderbewustzijn heb ik dat altijd met me meegedragen. Ik ben natuurlijk niet in staat om deze grote meester na te doen, hetgeen ik ook totaal niet nastreef. Maar onbewust neem je toch iets van zo iemand over. Uiteindelijk heb ik mijn eigen stijl gecreëerd, denk ik zelf.
Na drie maanden kunstacademie heb ik toch gekozen om mijn vakdiploma’s te gaan halen voor maritime officer. Ik zag mijzelf niet werkzaam als beroepskunstenaar. ‘Ik blijf bezig met kunst, maar dan als hobby,’ dacht ik, ‘naast de sport en muziek’.
Toen mijn vader nog leefde had hij een stage voor mij geregeld bij Onassis. Vroeger werkte hij daar als chief bootsman officer. Ik denk dat daar mijn passie voor Maria Callas en Onassis is ontstaan. Op een of andere manier heb ik een enorme bewondering voor selfmade mensen zoals meneer Onassis en meneer Enzo Ferrari. Na mijn opleiding ben ik echter nooit gaan varen. Ik was veel te druk met sport kunst en muziek. Iedere week optreden en dat ben ik eigenlijk mijn hele leven, naast mijn vaste baan, blijven doen.
In mijn militaire diensttijd ben ik in contact gekomen met mensen van de geheime diensten, Operatie en Inlichtingen. Ik bleek over bepaalde eigenschappen te beschikken die je absoluut nodig hebt voor een dergelijke baan. Pas twintig jaar later ben ik erachter gekomen waarom ik voor deze baan heb gekozen. Een opa uit mijn familie vertelde mij dat de familie Post voor het merendeel in WOII bestond uit verzet strijders. Nagenoeg iedereen zat in het verzet, al dan niet gewapend.
‘De familie Post heeft moeite met onrecht,’ vertelde mijn opa. ‘Das een dingetje in de familie,’ zei hij. ‘Wij laten het er niet bij en ondernemen iets.’
In eerste instantie schrok ik van deze ontdekking. Ik herkende alles van wat mijn opa mij vertelde.
‘Jammer dat ik dit nooit heb geweten,’ was mijn verbaasde reactie.
‘Ook jij,’ zei mijn opa. ”Jij bent een echte Post en extreem creatief en je pakt werkelijk alles aan.’
Ook mijn opa was een zeer creatief man en was altijd bezig als amateur kunstenaar. Ik bewonderde dat.
Bij de politie heb ik jarenlang vele stress situaties meegemaakt. Schietpartijen vechtpartijen zware ongelukken er kwam geen eind aan. In een stad als Rotterdam gebeurd er natuurlijk iedere dag van alles. Ik kreeg hier klachten van en mijn huisarts was de eerste die in de gaten kreeg wat ik mankeerde. Hij had een groot stuk gelezen over Vietnam veteranen. Hij zei ‘’jou klachten komen overeen met die van militairen die uit oorlogsgebieden komen’. Hele knappe dokter want vele jaren later bleek dat helemaal te kloppen. Ik had PTSS opgelopen. De politie maakte het vervolgens nog erger want er kwam geen hulp of een passend baantje. In plaats van hulp werd ik eervol ontslagen. Maar ook door mijn vrouw werd ik aan de kant gezet. Zij werkte ook bij de politie, maar toonde geen enkel begrip voor mijn situatie. Ik besloot ondanks mijn ziekte om te gaan werken aan mijn levensdoel. Ik wil muziek gemaakt hebben in bands, met muziek over de gehele wereld. En ik wilde filmbeelden maken die over de gehele wereld zouden gaan. En als laatste wil ik mijn kunst laten zien over de gehele wereld. Genoeg te doen dus. Na mijn onterechte ontslag bij de politie ben ik gaan filmen voor ANP en RTL. Ik heb toen met mijn stomme kop een opdracht aangenomen om op eigen risico, filmbeelden te gaan maken in de golf oorlog. Ik filmde vanuit een helikopter de uitgebrande wrakken en de oliebranden die waren ontstaan door dit oorlogsgeweld. Eenmaal aangekomen in Bagdad werden we door het leger na een dag al opgehaald uit ons hotel. We werden geëvacueerd, want het werd steeds gevaarlijker. Volgeladen met journalisten en militairen vlogen we met twee helikopters naar de luchthaven. Ik weet nog heel goed dat we laag door de straten van Bagdad vlogen. Tijdens de vlucht filmde ik het vertrek zittend in de deur van de heli. Van de crash weet ik eigenlijk bijna niets meer. Ik werd wakker in het ziekenhuis. Ik kon niet meer lopen en dit zou blijvend zijn, werd me verteld. Zware tijden van misère braken aan. Ik ben toen gaan revalideren in Spanje en Na diverse operaties kon ik na vier jaar weer redelijk lopen. Ik was inmiddels door al die jaren alleen zijn, gewend aan de eenzaamheid. De dokter hielden het op mijn doorzettingsvermogen en het feit dat ik niet rookte en geen alcohol gebruikte, bleek mijn redding te zijn. Ik wist niet beter.
Eenmaal terug in Nederland ben ik toch weer gaan optreden, pakte de kunst weer op met de Ferrari art collection. Ook heb ik het persoonlijke geluk weer terug gevonden in mijn leven. En inmiddels zijn mijn partner en ik al weer vele jaren zeer gelukkig samen.
Na enkele jaren terug in Nederland ben ik gestart met een uniek bedrijfje, Maria Callas Yachthotel. Bij toeval kon ik een totaal verwaarloosd tenderjacht van Onassis kopen.
Ik kende dat jacht nog vanuit mijn jonge jaren bij Onassis. In anderhalf jaar heb ik van de schroothoop weer een prachtig jacht gemaakt. Helemaal terug gerenoveerd in haar originele staat. Maria Callas Yachthotel was een absolute beleving.
Aan boord had ik duizenden mediaberichten in boeken over Callas en Onassis. Mijn media verzameling over Callas en Onassis kwam mooi van pas. Daarop volgde Dutch Yachthotel en Christina Onassis Yachthotel, gemaakt op het voormalige privé superjacht van Christina Onassis.
Tien succesvolle jaren volgden, op een incidentje na dan. In de winter van 2013 ben ik door omstanders bewusteloos uit de haven naast mijn jacht gevist. Op een winterse dag was ik op de loopplank van het schip uitgegleden en bewusteloos in het ijskoude water terecht gekomen. Ook dit overleefde ik nog maar net. De politie had de namen van mijn redders niet genoteerd en startte ik een zoekactie. Via een krantenbericht heb ik ze uiteindelijk gevonden. Ik ben ze nog steeds erg dankbaar. Ik heb toen een brief geschreven aan de koningin. En enkele maanden later, kregen mijn redders namens de koningin uit handen van de burgemeester van Rotterdam een medaille uitgereikt. Toen sloeg het volgende noodlot toe, corona. Het betekende het einde van het hotelbedrijfje en gelukkig kon ik alle schepen net op tijd verkopen. Ook muziek maken was in een klap over. Wederom werkloos, maar ditmaal zonder letsel. Inmiddels was ik bijna 65 geworden. Het leek mij een mooie tijd om mijn laatste doel te gaan realiseren; mijn kunst over de gehele wereld laten zien.
Ik wil laten zien wat ik kan. Ook in mijn kunst doe ik iets wat kennelijk niemand doet. In mijn jonge jaren, jaren ’70, was het bezitten van een Ferrari absoluut onbereikbaar. Maar jaren later lukte het mij toch om een echte Ferrari te kopen.
Nou ja, meer een halve want de gehele voorzijde van de auto ontbrak. ‘Geeft niet,’ dacht ik. ‘Ik ben handig en knap hem zelf op.’ Jaren plezier van gehad, vooral het bouwen bracht groot plezier. Uiteindelijk heb ik totaal drie Ferrari’ s gehad. Mijn laatste Ferrari was eigendom geweest van de directeur van Microsoft, Jon Shirley, een echte Ferrari -man ook.
Ik bedacht toen een geheel eigen concept. The Ferrari Art Collection. 50 kunstobjecten en ieder object vertelt iets over Ferrari. Dus mijn Ferrari-concept komt niet uit de lucht vallen, ik draag het al mijn hele leven mee. Het is niet alleen Ferrari, maar ook de mensen achter Ferrari bewonder ik. Zeer bijzonder waardige man, Enzo Ferrari. Ook zijn zoon, die al vele jaren leiding geeft aan het bedrijf. De manier waarop zij wereldfaam gemaakt hebben is werkelijk ongelofelijk knap, met prachtige auto’s met een geweldige techniek. Voor mij was de keuze gemakkelijk: het gaat Ferrari worden
Nu ben ik inmiddels twee jaar verder en heb ik nagenoeg iedere dag aan dit project gewerkt. Mijn doel is een mooi fotoboek uitgeven en tentoonstellen over de gehele wereld. Mijn technische vaardigheden zijn behoorlijk goed van pas gekomen en thuis heb ik een werkatelier ingericht.
Ik begon met 25 objecten, ging vervolgens naar 30, toen 35 en 40, naar uiteindelijk zelfs 50 objecten. En stond er ineens een nieuwe uitdaging op de stoep, alles fotograferen. Eerst wilde ik de foto’s laten maken, maar na overweging zag ik dat als een puntje van zwakte. Zelf doen, volhouden en oefenen. Ik dacht ‘Ook dit ga ik helemaal zelf doen,’ en met hulp en wat fotografielessen van een vriend, ben ik begonnen. Het complete atelier heb ik omgebouwd tot een echte fotostudio.
En nu zijn we zover dat ik u vol trots kan laten zien hoe alles uiteindelijk tot stand is gekomen. Ik hoop van harte dat u kunt genieten van mijn kunstwerken.
En ik wil u danken voor het lezen van mijn voorwoord. Mijn motto zal altijd blijven:
Streef je dromen altijd na.
Wees gelukkig in je bestaan.
Willem Post
Inspirerend en veel doorzettingsvermigen en een dosis positive energie bij.het lezen van deze levenservaringen